Sonbahardı. Evimin civarında ki bir parkta yürüyordum. Rüzgar gökyüzüne havalanmanın sevincini yaşıyordu. Yaprak, topraktan son anne sıcağını almak için dalını terk ediyordu. Ben evrende oynanan tiyatroya biletini arka koltuktan almış bir seyirci gibiydim.…

Hayat, bir varmış bir yokmuş. Havasını soluduğum, toprağından üretip yediğim, suyunu içtiğim bu dünya, bir nefes alıp verinceye kadarmış. Zaman denilen kavram da, insan için kâinatta kullanılmak amacıyla yaratılan bir olguymuş. Yani zaman…