Şermin’in sobanın üzerine  koyduğu güğümden çıkan buharlar, tavana doğru yol alırken birbirlerine yumularak yükseliyorlardı. Demliğin içindeki rengini salmış ıhlamurun çiçek kokusu, odanın dört köşesine dallanıp budaklanmıştı ve dökük duvarları bahar esintisine boyuyordu. Kahvaltı…

  Güneş yeni yeni uyanıyordu. Toprak rüzgârın verdiği selamı almak adına havada uçuşup başka bir taşın üstüne serpiliyor, dağlar tüm heybetiyle güne merhaba diyordu. Gözümü açtığımda camın arkasında duran memlekete “yeni yuvam” gözüyle…

Tam zamanıydı toprağa bir evlat vermenin… Hava ılıman ve henüz ölmeye yaklaşmamışken mevsim, bir ıhlamur ağacı dikmenin tam vaktiydi. Topladı çoluk çocuğunu kunduracı Salih Usta. En ufak ve ona en çok benzeyen oğlu…

Güneşli bir günün sabahında, bir adam odasında ki tüm dağınık kıyafetleri, boş kutuları ve çöpleri yararak banyoya koştu. Çok geç kalmıştı. Elini yüzünü aceleyle yıkadı, eliyle dağınık saçlarını düzeltmeye çalıştı. Tekrar odasına döndü.…