AĞLAMADAN ÖLMEYİN

Gözyaşlarınızı akıtmadan ağlayın.
Kâinatın karanlığında ki geniş basamaklı merdivenlerde,
Elinizi kaldırdığınızda tutacak bir gökyüzünüz olmadığını hissettiğiniz an,
Yüreğinin içine sokulabildiğiniz bir insan için,
Akıtmadan ağlayın Gözyaşlarınızı.

Soylu kadınların asla yalnız dolaşmayacağı o sarmaşıklı ormanlarda,
Bir ceylan cılız bacaklarıyla koşarken son uykusuna,
Onu yakalayan bir aslanın ağzında kalan kanlı, ürkek gövdesi için,
Ağlayın gözyaşlarınızı akıtmadan.

Saba rüzgârlarının hüküm sürüp, kirpikleri titrettiği o yüksek yaylalarda,
Suskunluklarla attığı çığlıklarının damarlarını yakmaya başladığı anda,
Toprak olmamak adına onu istemeyen dalına sarılıp ağlayan bir yaprak için,
Ağlayın akıtmadan gözyaşlarınızı.

Her yerde beyaz dikili taşların olduğu o geniş arazilerde,
Ruhun etinden kemiğinden sıyrılıp uzaktan kendisine vahlandığı sırada,
Başına geleceklerin buğday tanesi kadarını hissedip korkusundan çıldıran ölü için,
Gözyaşlarınızı ağlayın akıtmadan.

En çok da kendiniz için ağlayın,
Yakacak tek bir umudunuz kalmamışken yarınlara,
Feda edecek tek bir İsmail’iniz yoksa Allah’a,
İbrahim’e serin eyleyen ateşi size cennet bahçesi edecek beklemeyin!
Ağlayın, çırpının gözyaşlarınızı akıtmadan.